hayatın bizden aldıkları..
hayatımdan herşeyi alan tüm sevenlerime..
hayat insanda bişiyleri koparır.lakin insana bişeyler de katar.
ama biz daha çok kopardıklarıyla ilgileniriz.çünkü kendimizi yıpratmaya çok hevesliyizdir ve mutsuzluğumuzla mutlu oluruz.gülerken ağlamak değildir işte hayat.ağlarken gülmektir.bu bir açıysa o zaman umudunu yitirmemek de değilmidir bu soluduğumuz hava.çaresizdir her insan ama mutludur işte.başta olamaz gibi gelir kulağa ama oluyor karşı kaldırımda güneyde kuzeyde komşunun evi ve belki şuan içimizde.yani alıp da bırakmıyor o acı.katıyorda binlerce.iyi yada kötü olduğuna biz kendimiz karar veririz.kimse bana bunu söylettiremez asla. çünkü iyidir.yani ağlarken mutlu oluyorsak bu bize bişi katmıştır mesela.her geçen saniye yeni bişi duymak görmek.hiçbirimiz dönüpte bunun nası mucizevi bi duygu olduğuna bakmadık.biz sadece bizi terkedenleri sonbaharı ceza aşklarımızı ev ödevlerimizi yitirdiklerimizi düşünürüz.bizden bişi almışlardır.
terkedenleri unutmak isteriz ama bize bir iz bırakmışlardır ki buda asla kötü bişi değildir.çünkü bir an bile olsa onlarla yaşamayı öğrenebilmişiz demektir bu..
sonbaharlar hüzünlüdür yaprak dökümüdür bazen.ama yerine yenisi çıkacaktır işte bi başka doğumdur bir nevi.yağmur yağar bulutların ağlaması gibi bişi işte.bırakın daha sonra güneş doğar diye sevinmeyi..o yağmur canlılara hayat verir bir çiçek serpilir, bazense bişiler alırken.bir böcek ölür belki.alır da, başka bir can verir.o anda bir bebek doğar.
aşklar unutulmazdır hele ilkse.ama aşık olup olmadığını anlayamaz insan.çoğu zaman olmamıştır ama mutludur.gidenin arkasından ağlar çünkü onunla geçirdiği güzel günleri düşünür.oysa bişiler katmıştır giden ona işte.bu yüzden ağlar terkedilen.hem aşık olmakda kolay değildir.giden yol almış da olsa bir kez aşk tadılmıştır.alabora olsada bir kayık bundan sonra ras gele..ağlamayı öğrenmek gülmeyi öğrenmekten daha zordur.gülerken ağlayamayızda ağlarken gülebiliriz mesela.
bir şair der ki:
giden birinin arkasından ağlarım
ağlarım içindeki o gülen neşesi
bana olan kaygıya dönüştü
ağlarım birlikte geçirdiğimiz güzel günlere
aslında şair terkedenle güzel günler geçirdiği için ağlamıyordur.yani pişman falan değildir
gözlerini yakan, dudaklarını büzen özlemdir.
buraya daha çok cümle yazmak isterdim ama her bitiş yeni bir başlangıçtır edebiyatına güveniyorum.
perdemi aralayn hafif rüzgar bana güneşi gösteriyor.birkaç dakika önce yağmuru gösterirken.
hayatımdan bişeyler alarak benim yaşamamı ve hala gülmemi sağlayan tüm dostlarıma.
almak katmaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder